Dag 23
Door: Eddy
Blijf op de hoogte en volg Eddy
15 Oktober 2017 | Verenigde Staten, Springdale
Dag 23 USA Glendale – Springdale 55 km
Ondanks het feit dat we 600 meter lager zaten dan in Bryce was de nacht toch weer erg koud. Min 5. Om kwart voor 7 in een sprint naar het washok, waar ik me in weldadige warmte rustig kon aankleden. Om half 8 op de fiets. Snerpend koud. Onder nul. Op 4 mijl zou een Bäckerei zitten met koffie. Helaas. Dicht. 5 mijl verder in totaal al 14 km eindelijk een restaurant dat ons op een ontbijt kon trakteren. Eerst 5 minuten ontdooid met hete koffie in mijn handen. Na negenen rustig op weg naar het ZION NP. We waren niet de enigen. Wel als fietser, maar half Amerika scheen vandaag te hebben uitgekozen dat het Zionpark eens bezocht moest worden. Voor 15 dollar pp mochten we bij de ingang doorrijden. Tja ik heb het al eens vaker genoemd, maar bij zoveel moois kunt je de juiste woorden nauwelijks vinden. Fietsen tussen de rotswanden door, op notabene rood asfalt, aangepast aan de kleuren van de rotspartijen. Op 40 km ging het mis. Een lange rij auto’s stond te wachten voor een tunnel. Toen we eindelijk vooraan stond daar een weliswaar uiterst vriendelijke akela in uniform ons duidelijk te maken dat er niet gefietst en gelopen mocht worden door de tunnel. Rene, als verstandig man, legt zich daar ogenblikkelijk bij neer. Ik niet. And why not? Tenslotte hebben we een flinke straal licht op onze fietsen en de weg loopt naar beneden. It’s the law, zei het mens met de padvindershoed. U moet gewoon een auto aanhouden, vragen of uw fiets erop mag en aan de andere kant van de tunnel mag u dan verder fietsen. Ze bleef correct, terwijl ik mij steeds meer opwond over het AUTOLAND USA en dat het hoog tijd werd dat ze zich eens gingen bezighouden met het milieu. Onverstoorbaar luisterde ze, terwijl het bord STOP heel handig bediende. Rene had inmiddels allang een pick-up chauffeur bereid gevonden ons mee te nemen. Hoofdschuddend laadde hij onze fietsen en tassen op de auto en achterin de bak mochten we door de tunnel. Aardedonker. Aan de andere kant de chauffeur vriendelijk bedankt en opnieuw mochten we bergafwaarts door een van de prachtigste parken van Utah via haarspeldbochten naar Springdale rijden. Daar aangekomen tref je natuurlijk datgene aan, waar veel mensen samenkomen. Informatiecentrum, giftshops ( zelfs rocks werden er verkocht)kroegen, restaurants, supermarkten en camping. En op een van die toeristische campings staan we nu. Omringd door hoog oplaaiende barbecue’s met beduidend meer lawaai dan we op onze plattelandcampings gewend waren. We vrezen zelfs voor nachtelijk bezoek, want we staan een beetje op een doorgangsroute. Om half 8 naar bed heeft hier weinig zin, terwijl we morgen een uiterst lange dag hebben. 130 km naar Littlefield, waarmee we even terug zijn in Arizona. Op voorhand hebben we al een motel geboekt, want het wordt laat. Maar we krijgen er waarschijnlijk weer een uur terug vanwege een tijszone overschrijding. Kan ik wel gebruiken morgen bij die 1400 te nemen hoogtemeters. Maar ook 1900 dalingsmeters. Dat dan weer wel………
Ondanks het feit dat we 600 meter lager zaten dan in Bryce was de nacht toch weer erg koud. Min 5. Om kwart voor 7 in een sprint naar het washok, waar ik me in weldadige warmte rustig kon aankleden. Om half 8 op de fiets. Snerpend koud. Onder nul. Op 4 mijl zou een Bäckerei zitten met koffie. Helaas. Dicht. 5 mijl verder in totaal al 14 km eindelijk een restaurant dat ons op een ontbijt kon trakteren. Eerst 5 minuten ontdooid met hete koffie in mijn handen. Na negenen rustig op weg naar het ZION NP. We waren niet de enigen. Wel als fietser, maar half Amerika scheen vandaag te hebben uitgekozen dat het Zionpark eens bezocht moest worden. Voor 15 dollar pp mochten we bij de ingang doorrijden. Tja ik heb het al eens vaker genoemd, maar bij zoveel moois kunt je de juiste woorden nauwelijks vinden. Fietsen tussen de rotswanden door, op notabene rood asfalt, aangepast aan de kleuren van de rotspartijen. Op 40 km ging het mis. Een lange rij auto’s stond te wachten voor een tunnel. Toen we eindelijk vooraan stond daar een weliswaar uiterst vriendelijke akela in uniform ons duidelijk te maken dat er niet gefietst en gelopen mocht worden door de tunnel. Rene, als verstandig man, legt zich daar ogenblikkelijk bij neer. Ik niet. And why not? Tenslotte hebben we een flinke straal licht op onze fietsen en de weg loopt naar beneden. It’s the law, zei het mens met de padvindershoed. U moet gewoon een auto aanhouden, vragen of uw fiets erop mag en aan de andere kant van de tunnel mag u dan verder fietsen. Ze bleef correct, terwijl ik mij steeds meer opwond over het AUTOLAND USA en dat het hoog tijd werd dat ze zich eens gingen bezighouden met het milieu. Onverstoorbaar luisterde ze, terwijl het bord STOP heel handig bediende. Rene had inmiddels allang een pick-up chauffeur bereid gevonden ons mee te nemen. Hoofdschuddend laadde hij onze fietsen en tassen op de auto en achterin de bak mochten we door de tunnel. Aardedonker. Aan de andere kant de chauffeur vriendelijk bedankt en opnieuw mochten we bergafwaarts door een van de prachtigste parken van Utah via haarspeldbochten naar Springdale rijden. Daar aangekomen tref je natuurlijk datgene aan, waar veel mensen samenkomen. Informatiecentrum, giftshops ( zelfs rocks werden er verkocht)kroegen, restaurants, supermarkten en camping. En op een van die toeristische campings staan we nu. Omringd door hoog oplaaiende barbecue’s met beduidend meer lawaai dan we op onze plattelandcampings gewend waren. We vrezen zelfs voor nachtelijk bezoek, want we staan een beetje op een doorgangsroute. Om half 8 naar bed heeft hier weinig zin, terwijl we morgen een uiterst lange dag hebben. 130 km naar Littlefield, waarmee we even terug zijn in Arizona. Op voorhand hebben we al een motel geboekt, want het wordt laat. Maar we krijgen er waarschijnlijk weer een uur terug vanwege een tijszone overschrijding. Kan ik wel gebruiken morgen bij die 1400 te nemen hoogtemeters. Maar ook 1900 dalingsmeters. Dat dan weer wel………
-
15 Oktober 2017 - 09:21
Bob:
Ineens met Toos op pad? Liep vanochtend gewoon Ole uit te laten in het bos....
Gijs van Middelkoop beschrijft in "Amerikanen fietsen niet" precies hetzelfde over die tunnel bij Zion. Ik kan mij herinneren dat wij lang moesten wachten met de auto voor die tunnel; dat is dan weer een voordeel van reizen met de fiets. -
15 Oktober 2017 - 12:06
Marina:
Blij om te horen dat Rene verstandig was terwijl jij loopt te argumenteren is alles al geregeld.
En inderdaad Mooi Mooi Mooi, al klinkt het saai als je dat alsmaar beschrijft, het blijft Mooi.
Beter dan mopperen.
Succes met 140 km en wel een motel met twee bedden, -
15 Oktober 2017 - 16:58
Henny Visser:
Fijn van je te horen, ik heb gezocht maar kon je niet vinden!!! Dus heb ik heel wat gemist, maar in elk geval veel sterkte morgen met die 140km, ik doe het je niet na....succes -
15 Oktober 2017 - 23:57
Jan Drenth:
Nou, de ondoorgrondelijke strapatsen van de techniek slaan weer eens toe. 'Fietsen met Eddy' is nu blijkbaar opeens einde verhaal. En we gaan verder met 'Fietsen met Toos en Eddy'. Nou moet je niet raar opkijken als iedereen je vanaf nu gewoon kwijt is...
Mooie illustratie trouwens, dat verhaal van die tunnel, van de drammerige, betweterige maar weinig effectieve stijl van de Hollandse milieuactivist...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
